Mail was te groot - ek stuur weer

Maandag – 18 Oktober 2010
2200
 
Ek is terug…
 
Mos gesê ek het ‘n hele jaar se nuus om julle mee toe te gooi….
 
Dit is alweer 15 dae later. Soms wil ek net aan daardie wysers van die horlosie hang dat die tyd tog net nie so vinnig verby moet gaan nie. Daar is nog so baie wat ek wil doen in die lewe en dit voel soms of ‘n mens se lewe sommer so vinnig verby gly. Ek gaan nog eendag ‘n hele storie oor my “Bucket List” skryf.
 
Verlede Maandagaand het ek weer eens besef hoe kosbaar tyd is. Nic en Kerry het ons uitgeneem vir ‘n mosselpotjie by die Belgiese restaurant. Gister nog was hulle klein seuntjies wat grondpaadjies vir hul karretjies in my tuin gemaak het en en vandag is hulle jongmanne wat nie omgee om ons so nou en dan op iets lekkers te trakteer nie. Ons koester die gesellige aande saam met die kinders baie, want hulle aldrie het die vermoë om met hul kwinkslae en humorsin ‘n eenvoudige maal in koningskos te verander, hetsy by die huis of in ‘n eetplek.
 
Verlede Dinsdagoggend was Pieter onder die mes. So twee jaar gelede het Pieter ‘n knoppie, wat soms baie gevoelig was, op sy linkersy ontdek. Ons het dit maar afgeskryf as ‘n ekstra ribbetjie wat daar hang. Die ribbetjie het egter meer as net gehang…die ribbetjie het al hoe groter geword en het later in my hand gepas, Toe Pieter later geforseer is om net op die een sy te slaap, was dit tyd om geslag te word. ‘n Ag sentimeter lipoma, ‘n gewas wat algemeen voorkom by volwassenes tussen 40 en 60, is toe verwyder. A lipoma is a benign tumor composed of fatty tissue. These are the most common form of soft tissue tumor. Die outjie was mooi skoon, het selfs in sy eie sakkie tot teen die ribbekas gelê.
 
Moet nou nie dink dat ‘n sny met baie steke Pieter kan rustig hou nie. Vier dae later het hy, Philip en die seuns alweer met die « quad bikes » op Muriwai se strand gaan speel. Dit was Marco en Reghardt se eerste kennismaking met die vierwielfietse. Hulle het dit so geniet dat Reghardt sommer nou van naweekwerk wil verander dat hy meer vrye tyd kan hê om ook naweke saam met die manne te kan gaan baljaar.
 
Nic het verlede Woensdagoggend Christchurch toe gevlieg vir 8dae. Hy het twee kursusse daar gehad met ‘n naweek tussenin waar hy nog ‘n nuwe opwindende ervaring langs sy naam kon sit….of eintlik twee. Christchurch is nou onlangs geteister met ‘n 7.1 aardbewing wat die pragtige stad met biljoene dollars se skade gelaat het, maar gelukkig geen lewensverliese nie. Dit is nou behalwe vir ‘n 50-jarige vrou wat ‘n hartaanval gehad het en nie betyds gered kon word nie, want die telefoonlyne was oorlaai en haar kinders kon nie betyds ‘n ambulans in die hande kry nie. Intussen was daar alreeds meer as 1500 naskokke, twee net voordat Nic moes terugvlieg, ‘n kleintjie en ook ‘n redelike knewel van 5.1.

As of the 12th October, Christchurch had suffered over 1500 aftershocks from the 7.1 magnitude earthquake that caused immense damage on the 4th September. After two days of relative peace, Christchurch residents have lived through four aftershocks in the space of eight hours. According to Geonet, these quakes registered 3.2, 3.6, 4.1 and 5.0 on the Richter scale. The last one was reported as having potentially caused minor damage. Buildings already weakened by the Christchurch earthquake are susceptible to further damage by aftershocks.
 
Gedurende die naweek was die weer maar goor in Christchurch en het Nic se “snow board” verniet saamgevlieg. Hy het egter dadelik iets gekry wat vir hom ‘n nuwe maar opwindende ondervinding was…en iets wat hom baie ongewild by die res van ons gemaak het. Hy het gaan hase jag en ook ‘n possum geskiet. Possums is ‘n pes in NZ. Daar is omtrent 30 miljoen possums in Kiwiland – dit is omtrent 7 possums vir elke persoon. “Possums will munch through around 9,000 tonnes of leaves, berries and fruit every night. Possums are not native to New Zealand. The first possums were brought to New Zealand in 1837 from Australia. Possums is ‘n beskermde spesie in Australië.

Dit is ongelooflik hoe klein die wêreld soms voel. Op pad huis toe vandag ry daar ‘n wit afleweringswa vol Zoeloes en SA-vlae verby my…gelukkig net foto’s van hulle. “Another delivery by Inside Africa”…nog een van die baie SA-winkels hier in ons omgewing wat op pad terug is van ‘n aflewering. Ek koop ook elke Donderdag mieliepap, Rooibostee, Niknaks, Aromat en al die ander tipies SA-kos vir my deli by ‘n groot Invoerhandelaar, Zebra Zoo. Ons maak baie dollars met ons Internasionale reeks, veral die produkte wat ek spesiaal aankoop vir die Pomme.

Nog ‘n bekende invoerproduk het die begin van Oktober die kollig gesteel. Irene van Dyk was NZ se vlagdraer by die Statebondspele in Delhi. Die aankondiging is begroet met: “Wow! Holy Moly!” Sy het glo al die eienskappe gehad wat ‘n waardige vlagdraer moet hê:"What we want is someone the team are happy to go into battle behind, and someone who displays all the qualities we hold dear as New Zealanders - grit, determination, courage, never give up, and someone to draw strength from adversity, and who does it with humility and humour," he said. En sy het dit alles getoon in daardie Riller van ‘n eindstryd…seker die beste Netbalwedstryd ooit gespeel. Selfs Prins Edward het ons netbalsenter vergewe toe sy met die medalje-oorhandiging in plaas daarvan om die kniebuiging te maak, hom styf om die hals val. Sy reaksie:”You are really happy.”

Vir ‘n klein landjie soos NZ met sy 4.2 miljoen inwoners het ons nie te sleg in Delhi gevaar nie. Daar was darem so 36 medaljes wat hierdie kant toe gekom het. My hoogtepunt was natuurlik die NZ Sevens, want ek het die aand voor hulle Delhi toe gevlieg het, ‘n liefdadigheidsete wat Eric Rush, oud-All Black en Sevens-speler, aangebied het, bygewoon. Die NZ Sevens-span was die eregaste en het ook baie bygedra tot die duisende dollars wat ingerol het vir ‘n onder 11-rugbyspannetjie wat Australië toe wil toer. Ek was buite my nate toe die bod vir ‘n foto saam met die manne met hul kaalbolywe op ons tafel toegeslaan is. Hierdie $850 stukkie goud hang nou hier bokant my lessenaar…geskenk van die baas. Hy het onder andere ook Colin Meads se getekende onderbroek in ‘n raam gekoop…een van daai ou groot wittes.
 
Ek het gister my laaste eksamen ooit geskryf en dit was baie erg. Nie net het ek nie klaargekry nie, maar daar was ook een 12-punt vraag wat ek nou nog nie ken nie. Dit sal hartseer wees as ek nie ook die 13de November die gradeplegtigheid kan bywoon nie. So 30 jaar gelede sou ek geweet het hoe om my uit hierdie dilemma te kry, maar nou is ek al te oud vir al die truuks. Ek moet nou maar net hoop en bid vir genade.
 
Daar was mense wat laas lank moes wag vir hulle epos om af te laai as gevolg van die foto’s wat ek gestuur het. Daarom stuur ek hierdie keer net die enetjie…die ene wat die goue medalje vir die vierde keer gewen het. (Onthou hierdie is 'n foto wat ek van 'n foto geneem het)
 
Liefde
 
Anna-Maré

 

NZ Nuus- Deel 2

Maandag – 18 Oktober 2010
2200
 
Ek is terug…
 
Mos gesê ek het ‘n hele jaar se nuus om julle mee toe te gooi….
 
Dit is alweer 15 dae later. Soms wil ek net aan daardie wysers van die horlosie hang dat die tyd tog net nie so vinnig verby moet gaan nie. Daar is nog so baie wat ek wil doen in die lewe en dit voel soms of ‘n mens se lewe sommer so vinnig verby gly. Ek gaan nog eendag ‘n hele storie oor my “Bucket List” skryf.
 
Verlede Maandagaand het ek weer eens besef hoe kosbaar tyd is. Nic en Kerry het ons uitgeneem vir ‘n mosselpotjie by die Belgiese restaurant. Gister nog was hulle klein seuntjies wat grondpaadjies vir hul karretjies in my tuin gemaak het en en vandag is hulle jongmanne wat nie omgee om ons so nou en dan op iets lekkers te trakteer nie. Ons koester die gesellige aande saam met die kinders baie, want hulle aldrie het die vermoë om met hul kwinkslae en humorsin ‘n eenvoudige maal in koningskos te verander, hetsy by die huis of in ‘n eetplek.
 
Verlede Dinsdagoggend was Pieter onder die mes. So twee jaar gelede het Pieter ‘n knoppie, wat soms baie gevoelig was, op sy linkersy ontdek. Ons het dit maar afgeskryf as ‘n ekstra ribbetjie wat daar hang. Die ribbetjie het egter meer as net gehang…die ribbetjie het al hoe groter geword en het later in my hand gepas, Toe Pieter later geforseer is om net op die een sy te slaap, was dit tyd om geslag te word. ‘n Ag sentimeter lipoma, ‘n gewas wat algemeen voorkom by volwassenes tussen 40 en 60, is toe verwyder. A lipoma is a benign tumor composed of fatty tissue. These are the most common form of soft tissue tumor. Die outjie was mooi skoon, het selfs in sy eie sakkie tot teen die ribbekas gelê.
 
Moet nou nie dink dat ‘n sny met baie steke Pieter kan rustig hou nie. Vier dae later het hy, Philip en die seuns alweer met die « quad bikes » op Muriwai se strand gaan speel. Dit was Marco en Reghardt se eerste kennismaking met die vierwielfietse. Hulle het dit so geniet dat Reghardt sommer nou van naweekwerk wil verander dat hy meer vrye tyd kan hê om ook naweke saam met die manne te kan gaan baljaar.
 
Nic het verlede Woensdagoggend Christchurch toe gevlieg vir 8dae. Hy het twee kursusse daar gehad met ‘n naweek tussenin waar hy nog ‘n nuwe opwindende ervaring langs sy naam kon sit….of eintlik twee. Christchurch is nou onlangs geteister met ‘n 7.1 aardbewing wat die pragtige stad met biljoene dollars se skade gelaat het, maar gelukkig geen lewensverliese nie. Dit is nou behalwe vir ‘n 50-jarige vrou wat ‘n hartaanval gehad het en nie betyds gered kon word nie, want die telefoonlyne was oorlaai en haar kinders kon nie betyds ‘n ambulans in die hande kry nie. Intussen was daar alreeds meer as 1500 naskokke, twee net voordat Nic moes terugvlieg, ‘n kleintjie en ook ‘n redelike knewel van 5.1.

As of the 12th October, Christchurch had suffered over 1500 aftershocks from the 7.1 magnitude earthquake that caused immense damage on the 4th September. After two days of relative peace, Christchurch residents have lived through four aftershocks in the space of eight hours. According to Geonet, these quakes registered 3.2, 3.6, 4.1 and 5.0 on the Richter scale. The last one was reported as having potentially caused minor damage. Buildings already weakened by the Christchurch earthquake are susceptible to further damage by aftershocks.
 
Gedurende die naweek was die weer maar goor in Christchurch en het Nic se “snow board” verniet saamgevlieg. Hy het egter dadelik iets gekry wat vir hom ‘n nuwe maar opwindende ondervinding was…en iets wat hom baie ongewild by die res van ons gemaak het. Hy het gaan hase jag en ook ‘n possum geskiet. Possums is ‘n pes in NZ. Daar is omtrent 30 miljoen possums in Kiwiland – dit is omtrent 7 possums vir elke persoon. “Possums will munch through around 9,000 tonnes of leaves, berries and fruit every night. Possums are not native to New Zealand. The first possums were brought to New Zealand in 1837 from Australia. Possums is ‘n beskermde spesie in Australië.

Dit is ongelooflik hoe klein die wêreld soms voel. Op pad huis toe vandag ry daar ‘n wit afleweringswa vol Zoeloes en SA-vlae verby my…gelukkig net foto’s van hulle. “Another delivery by Inside Africa”…nog een van die baie SA-winkels hier in ons omgewing wat op pad terug is van ‘n aflewering. Ek koop ook elke Donderdag mieliepap, Rooibostee, Niknaks, Aromat en al die ander tipies SA-kos vir my deli by ‘n groot Invoerhandelaar, Zebra Zoo. Ons maak baie dollars met ons Internasionale reeks, veral die produkte wat ek spesiaal aankoop vir die Pomme.

Nog ‘n bekende invoerproduk het die begin van Oktober die kollig gesteel. Irene van Dyk was NZ se vlagdraer by die Statebondspele in Delhi. Die aankondiging is begroet met: “Wow! Holy Moly!” Sy het glo al die eienskappe gehad wat ‘n waardige vlagdraer moet hê:"What we want is someone the team are happy to go into battle behind, and someone who displays all the qualities we hold dear as New Zealanders - grit, determination, courage, never give up, and someone to draw strength from adversity, and who does it with humility and humour," he said. En sy het dit alles getoon in daardie Riller van ‘n eindstryd…seker die beste Netbalwedstryd ooit gespeel. Selfs Prins Edward het ons netbalsenter vergewe toe sy met die medalje-oorhandiging in plaas daarvan om die kniebuiging te maak, hom styf om die hals val. Sy reaksie:”You are really happy.”

Vir ‘n klein landjie soos NZ met sy 4.2 miljoen inwoners het ons nie te sleg in Delhi gevaar nie. Daar was darem so 36 medaljes wat hierdie kant toe gekom het. My hoogtepunt was natuurlik die NZ Sevens, want ek het die aand voor hulle Delhi toe gevlieg het, ‘n liefdadigheidsete wat Eric Rush, oud-All Black en Sevens-speler, aangebied het, bygewoon. Die NZ Sevens-span was die eregaste en het ook baie bygedra tot die duisende dollars wat ingerol het vir ‘n onder 11-rugbyspannetjie wat Australië toe wil toer. Ek was buite my nate toe die bod vir ‘n foto saam met die manne met hul kaalbolywe op ons tafel toegeslaan is. Hierdie $850 stukkie goud hang nou hier bokant my lessenaar…geskenk van die baas. Hy het onder andere ook Colin Meads se getekende onderbroek in ‘n raam gekoop…een van daai ou groot wittes.
 
Ek het gister my laaste eksamen ooit geskryf en dit was baie erg. Nie net het ek nie klaargekry nie, maar daar was ook een 12-punt vraag wat ek nou nog nie ken nie. Dit sal hartseer wees as ek nie ook die 13de November die gradeplegtigheid kan bywoon nie. So 30 jaar gelede sou ek geweet het hoe om my uit hierdie dilemma te kry, maar nou is ek al te oud vir al die truuks. Ek moet nou maar net hoop en bid vir genade.
 
Daar was mense wat laas lank moes wag vir hulle epos om af te laai as gevolg van die foto’s wat ek gestuur het. Daarom stuur ek hierdie keer net die enetjie…die ene wat die goue medalje vir die vierde keer gewen het. (Onthou hierdie is 'n foto wat ek van 'n foto geneem het)
 
Liefde
 
Anna-Maré

 

 

 

 

NZ Nuus - Deel 2

Maandag – 18 Oktober 2010
2200
 
Ek is terug…
 
Mos gesê ek het ‘n hele jaar se nuus om julle mee toe te gooi….
 
Dit is alweer 15 dae later. Soms wil ek net aan daardie wysers van die horlosie hang dat die tyd tog net nie so vinnig verby moet gaan nie. Daar is nog so baie wat ek wil doen in die lewe en dit voel soms of ‘n mens se lewe sommer so vinnig verby gly. Ek gaan nog eendag ‘n hele storie oor my “Bucket List” skryf.
 
Verlede Maandagaand het ek weer eens besef hoe kosbaar tyd is. Nic en Kerry het ons uitgeneem vir ‘n mosselpotjie by die Belgiese restaurant. Gister nog was hulle klein seuntjies wat grondpaadjies vir hul karretjies in my tuin gemaak het en en vandag is hulle jongmanne wat nie omgee om ons so nou en dan op iets lekkers te trakteer nie. Ons koester die gesellige aande saam met die kinders baie, want hulle aldrie het die vermoë om met hul kwinkslae en humorsin ‘n eenvoudige maal in koningskos te verander, hetsy by die huis of in ‘n eetplek.
 
Verlede Dinsdagoggend was Pieter onder die mes. So twee jaar gelede het Pieter ‘n knoppie, wat soms baie gevoelig was, op sy linkersy ontdek. Ons het dit maar afgeskryf as ‘n ekstra ribbetjie wat daar hang. Die ribbetjie het egter meer as net gehang…die ribbetjie het al hoe groter geword en het later in my hand gepas, Toe Pieter later geforseer is om net op die een sy te slaap, was dit tyd om geslag te word. ‘n Ag sentimeter lipoma, ‘n gewas wat algemeen voorkom by volwassenes tussen 40 en 60, is toe verwyder. A lipoma is a benign tumor composed of fatty tissue. These are the most common form of soft tissue tumor. Die outjie was mooi skoon, het selfs in sy eie sakkie tot teen die ribbekas gelê.
 
Moet nou nie dink dat ‘n sny met baie steke Pieter kan rustig hou nie. Vier dae later het hy, Philip en die seuns alweer met die « quad bikes » op Muriwai se strand gaan speel. Dit was Marco en Reghardt se eerste kennismaking met die vierwielfietse. Hulle het dit so geniet dat Reghardt sommer nou van naweekwerk wil verander dat hy meer vrye tyd kan hê om ook naweke saam met die manne te kan gaan baljaar.
 
Nic het verlede Woensdagoggend Christchurch toe gevlieg vir 8dae. Hy het twee kursusse daar gehad met ‘n naweek tussenin waar hy nog ‘n nuwe opwindende ervaring langs sy naam kon sit….of eintlik twee. Christchurch is nou onlangs geteister met ‘n 7.1 aardbewing wat die pragtige stad met biljoene dollars se skade gelaat het, maar gelukkig geen lewensverliese nie. Dit is nou behalwe vir ‘n 50-jarige vrou wat ‘n hartaanval gehad het en nie betyds gered kon word nie, want die telefoonlyne was oorlaai en haar kinders kon nie betyds ‘n ambulans in die hande kry nie. Intussen was daar alreeds meer as 1500 naskokke, twee net voordat Nic moes terugvlieg, ‘n kleintjie en ook ‘n redelike knewel van 5.1.

As of the 12th October, Christchurch had suffered over 1500 aftershocks from the 7.1 magnitude earthquake that caused immense damage on the 4th September. After two days of relative peace, Christchurch residents have lived through four aftershocks in the space of eight hours. According to Geonet, these quakes registered 3.2, 3.6, 4.1 and 5.0 on the Richter scale. The last one was reported as having potentially caused minor damage. Buildings already weakened by the Christchurch earthquake are susceptible to further damage by aftershocks.
 
Gedurende die naweek was die weer maar goor in Christchurch en het Nic se “snow board” verniet saamgevlieg. Hy het egter dadelik iets gekry wat vir hom ‘n nuwe maar opwindende ondervinding was…en iets wat hom baie ongewild by die res van ons gemaak het. Hy het gaan hase jag en ook ‘n possum geskiet. Possums is ‘n pes in NZ. Daar is omtrent 30 miljoen possums in Kiwiland – dit is omtrent 7 possums vir elke persoon. “Possums will munch through around 9,000 tonnes of leaves, berries and fruit every night. Possums are not native to New Zealand. The first possums were brought to New Zealand in 1837 from Australia. Possums is ‘n beskermde spesie in Australië.

Dit is ongelooflik hoe klein die wêreld soms voel. Op pad huis toe vandag ry daar ‘n wit afleweringswa vol Zoeloes en SA-vlae verby my…gelukkig net foto’s van hulle. “Another delivery by Inside Africa”…nog een van die baie SA-winkels hier in ons omgewing wat op pad terug is van ‘n aflewering. Ek koop ook elke Donderdag mieliepap, Rooibostee, Niknaks, Aromat en al die ander tipies SA-kos vir my deli by ‘n groot Invoerhandelaar, Zebra Zoo. Ons maak baie dollars met ons Internasionale reeks, veral die produkte wat ek spesiaal aankoop vir die Pomme.

Nog ‘n bekende invoerproduk het die begin van Oktober die kollig gesteel. Irene van Dyk was NZ se vlagdraer by die Statebondspele in Delhi. Die aankondiging is begroet met: “Wow! Holy Moly!” Sy het glo al die eienskappe gehad wat ‘n waardige vlagdraer moet hê:"What we want is someone the team are happy to go into battle behind, and someone who displays all the qualities we hold dear as New Zealanders - grit, determination, courage, never give up, and someone to draw strength from adversity, and who does it with humility and humour," he said. En sy het dit alles getoon in daardie Riller van ‘n eindstryd…seker die beste Netbalwedstryd ooit gespeel. Selfs Prins Edward het ons netbalsenter vergewe toe sy met die medalje-oorhandiging in plaas daarvan om die kniebuiging te maak, hom styf om die hals val. Sy reaksie:”You are really happy.”

Vir ‘n klein landjie soos NZ met sy 4.2 miljoen inwoners het ons nie te sleg in Delhi gevaar nie. Daar was darem so 36 medaljes wat hierdie kant toe gekom het. My hoogtepunt was natuurlik die NZ Sevens, want ek het die aand voor hulle Delhi toe gevlieg het, ‘n liefdadigheidsete wat Eric Rush, oud-All Black en Sevens-speler, aangebied het, bygewoon. Die NZ Sevens-span was die eregaste en het ook baie bygedra tot die duisende dollars wat ingerol het vir ‘n onder 11-rugbyspannetjie wat Australië toe wil toer. Ek was buite my nate toe die bod vir ‘n foto saam met die manne met hul kaalbolywe op ons tafel toegeslaan is. Hierdie $850 stukkie goud hang nou hier bokant my lessenaar…geskenk van die baas. Hy het onder andere ook Colin Meads se getekende onderbroek in ‘n raam gekoop…een van daai ou groot wittes.
 
Ek het gister my laaste eksamen ooit geskryf en dit was baie erg. Nie net het ek nie klaargekry nie, maar daar was ook een 12-punt vraag wat ek nou nog nie ken nie. Dit sal hartseer wees as ek nie ook die 13de November die gradeplegtigheid kan bywoon nie. So 30 jaar gelede sou ek geweet het hoe om my uit hierdie dilemma te kry, maar nou is ek al te oud vir al die truuks. Ek moet nou maar net hoop en bid vir genade.
 
Daar was mense wat laas lank moes wag vir hulle epos om af te laai as gevolg van die foto’s wat ek gestuur het. Daarom stuur ek hierdie keer net die enetjie…die ene wat die goue medalje vir die vierde keer gewen het. (Onthou hierdie is 'n foto wat ek van 'n foto geneem het)
 
Liefde
 
Anna-Maré

 

 

NZ-nuus Deel1

Sondag – 3 Oktober 2010
1800
 
More Almal
 
Waar begin jy as jy vandag presies ‘n jaar gelede laas ‘n nuusbriefie oor jou doen en late vir al jou epos-vriende gestuur het? Die beste plek is seker die hede…
 
Net eers sê dat ons webblad van 9 jaar ‘n stil dood gesterf het, want dit het net ‘n wit olifant geword. Ons het die blad begin verwaarloos en dit was net nie meer die moeite werd om al die Amerikaanse dollars elke jaar te betaal vir ‘n blad wat nooit opgedateer word nie. Ongelukkig beteken dit nou ook dat ek nie meer die foto’s wat ek so graag saam met my nuusbriewe gestuur het agter die blou geskrewe gedeeltes kan wegsteek nie. Ek sal nog graag so hier en daar ‘n foto’tjie wil aanheg en hoop nie dit gaan jou epos te stadig maak nie. Anders moet julle na die foto’s van al ons manewales op my Facebook-blad gaan kyk.
 
Dit is die mooiste sonskyndag hier in Auckland, iets wat ons nou vir maande nooit gesien en ervaar het nie. Die grond is so deurdrenk met water dat ons weke laas die grassny-omie gesien het en ons ook nie hoef skuldig te voel oor die onkr+
--uid wat al byna by die vensters ingroei nie. Ongelukkig het ons nie almal vandag die voorreg om vir ‘n slag ‘n lekker dosis vitamien D te gaan inneem nie…
 
Die 1ste Oktober het ons AVB (dit is mos die Afrikaans vir GST?) van 12.5% tot 15% opgegaan. Ek het nie geweet dit is so ‘n yslike projek totdat ekself nou al vir weke moet beplan vir my Deli se oorskakeling nie. Ons winkelgroep het besluit om die belastingverhoging terug te hou tot die 4de wat ‘n Maandag is. Alle nuwe “beginne” is mos altyd op ‘n Maandag, vra maar vir my wat net op ‘n Maandag kan begin met ‘n dieet of oefening. Dit beteken nou dat ek die eerste mooi sonskyndag moet opoffer om seker te gaan maak dat die Klakous Kiwi’s nie nog iets het om more-oggend oor te kla nie. Hulle behoort darem met hul eerste salaris in Oktober weer iets te hê om oor te glimlag, want met verkoopsbelasting wat opgegaan het, het persoonlike belasting vir almal afgekom.
 
Pieter is een van die gelukkiges wat vandag hierdie lieflike dag gaan aangryp. Hy en Philip, sy vriend van donkiejare, gaan vandag weer met hul “quad bikes” Muriwai se sandduine aandurf. Hulle twee het mos hierdie jaar al vroeg Kersfees gehou en spandeer baie Saterdae òf op die duine òf in die bos met hul nuwe speelgoed. Ek het dit nog net een keer agterop die fiets gewaag en dit was op die strand. Kyk as ek val, wil ek saggies val. Nic en Kerry het ‘n fees saam met Pieter op die strand met die vierwielfiets gehad Hulle het soos professionele ryers gelyk en het selfs ‘n paar “burn outs” op die sand gedoen. Gelukkig het ek dit net op video gesien, want ek wil mos nog steeds die kinders in matrasse toedraai dat hul nie kan seerkry nie.
 
Dit is egter nie so maklik as jou oudste so ‘n adrenalienvraat soos myne is nie. Oor 2 maande is Nic 25 jaar oud, maar hy is nog steeds soos ‘n kind as dit by speelgoed kom – seker maar ‘n man-ding. As die weer mooi is en die branders speel saam, kry jy Nic in die golwe met sy branderplank en as die berge vol sneeu is, sal hy doer iewers naby die hoogste hange met sy “snowboard” wees. En vir tussenin-weer het hy nou ook ‘n oplossing gekry…’n skaatsplank. Die ene gaan nie so lekker saam met ‘n volwasse man nie, maar hy geniet dit. Kliek ‘n bietjie op hierdie link om te sien hoekom ek my asem so ophou: http://www.facebook.com/#!/video/video.php?v=481708806001&ref=mf
Nic is die ene met die swart jean aan.
 
Nic en Kerry is nog steeds bymekaar en het nou al die sewe sakke sout opgeëet, maar ons wag nog steeds geduldig vir die klokke om te lui. Hulle twee was van plan om aan die einde van die jaar hulle groot OE (overseas experience) te gaan doen, maar Kerry het sopas ‘n jaar kontrak by ‘n nuwe werk geteken waar sy sakke vol geld verdien en ook baie waardevolle ervaring opdoen vir werk later oorsee. Nic het self die laaste twee jaar ongelooflik gevorder in sy werk en hy probeer ook nou om soveel as moontlik kennis in te palm wat hy later weer kan gebruik. Hulle is albei in ‘n gelukkige posisie dat hulle vir Internasionale maatskappye werk en kan dalk oor ‘n jaar oorplasings na takke in Europa of die Ooste kry. Alles is goed solank hulle net terugkom voor die kleinkinders die lewenslig aanskou.
 
Die familie het intusssen uitgebrei. Sondagaande is al 8 stoele om die eetkamertafel byna beset. Dit lyk my asof Marco ook sy Groot Liefde ontmoet het….dit is nou as ek dit moet meet aan die hoeveelheid tyd wat hy by Rebekka se huis spandeer. Hulle tweetjies was saam op skool, maar het mekaar toe nie geken nie. Hulle is egter baie vinnig besig om verlore tyd in te haal. Rebekka is nog baie stil as sy hier kom en het ook al saam met die manne gaan kampeer toe ek in SA was. Sy studeer argitektuur en is baie ernstig oor haar studies…nog ‘n bonuspunt vir haar, want dan hou sy Marco ten minste uit die kwaad. Hulle twee is albei een-en-twintig hierdie jaar en vertrek die 30ste Desember op ‘n 10-dag bootrit na die “Pasific Islands”. Dit gaan ‘n Nuwejaars wees wat hulle seker vir altyd sal onthou.
 
Reghardt bly maar my alleenloper-seun, maar ek is eintlik vreeslik bly daaroor, want hy trek nooit ‘n skewegesig as jy ‘n ou koffietjie soek om te drink nie. Hy het ook geen probleem om kos te maak of die kombuis skoon te maak nie. Boonop hou hy van rondskuur, veral noudat hy ‘n nuwe motor gekoop het. Hy en Nic het nou albei stasiewaens – in NZ is dit ‘n jongman se motor, want jy kan jou hele hangkas en aardse besittings saam met jou rondry. Reghardt is dan sommer ook ons persoonlike chauffeur. Hy het verlede week $700 (R4000) in die Lotto gewen en nou is daar ‘n vreeslike gedoef-doef in die motor. Reghardt en Marco kry albei volgende jaar graad en dan sal die nes seker heeltemal leeg wees.
 
Noudat die seuns groot is en nie meer op ‘n mens se skoot klim en drukkies uitdeel nie, moet Engela maar haar knapie met my deel. Hy is die mooiste, dierbaarste en slimste seuntjie wat daar is. Ek het altyd gewonder of kleintjies dit baie verwarrend vind as hulle by die skool net Engels hoor en by die huis is alles weer in Afrikaans, maar Daniël het die onduidelikheid ook opgelos. Hy is maar 18 maande oud en doen presies wat jy vir hom sê, òf dit nou in Afrikaans òf in Engels is, hy verstaan vir jou. Pieter is Pietie en ek is Mei, maar die oulikste is dat hy homself Dan-Dan noem….NZ se tweede Dan Carter. Ons moet nou omtrent versigtig wees, want hy hoef net een keer ‘n woord te hoor en dan word dit deel van sy woordeskat.
 
Ek gaan nou foto’tjies van Pieter se nuwe speelding, die seuns en die vrouens in hul lewens en my blou-oogseuntjie byvoeg. Laat weet seblief as die foto’s te lank neem om deur te kom, dan doen ek dit nie weer so nie.
 
Nou gaan ek eers ‘n slapie vang voor ek die volgende hoofstuk kom skryf. Die GST het my nou gevang….
 
Ek is net nou weer terug.
 
Liefde
 
Anna-Maré

NZ-nuus Deel 1

Sondag – 3 Oktober 2010
1800
 
More Almal
 
Waar begin jy as jy vandag presies ‘n jaar gelede laas ‘n nuusbriefie oor jou doen en late vir al jou epos-vriende gestuur het? Die beste plek is seker die hede…
 
Net eers sê dat ons webblad van 9 jaar ‘n stil dood gesterf het, want dit het net ‘n wit olifant geword. Ons het die blad begin verwaarloos en dit was net nie meer die moeite werd om al die Amerikaanse dollars elke jaar te betaal vir ‘n blad wat nooit opgedateer word nie. Ongelukkig beteken dit nou ook dat ek nie meer die foto’s wat ek so graag saam met my nuusbriewe gestuur het agter die blou geskrewe gedeeltes kan wegsteek nie. Ek sal nog graag so hier en daar ‘n foto’tjie wil aanheg en hoop nie dit gaan jou epos te stadig maak nie. Anders moet julle na die foto’s van al ons manewales op my Facebook-blad gaan kyk.
 
Dit is die mooiste sonskyndag hier in Auckland, iets wat ons nou vir maande nooit gesien en ervaar het nie. Die grond is so deurdrenk met water dat ons weke laas die grassny-omie gesien het en ons ook nie hoef skuldig te voel oor die onkr+
--uid wat al byna by die vensters ingroei nie. Ongelukkig het ons nie almal vandag die voorreg om vir ‘n slag ‘n lekker dosis vitamien D te gaan inneem nie…
 
Die 1ste Oktober het ons AVB (dit is mos die Afrikaans vir GST?) van 12.5% tot 15% opgegaan. Ek het nie geweet dit is so ‘n yslike projek totdat ekself nou al vir weke moet beplan vir my Deli se oorskakeling nie. Ons winkelgroep het besluit om die belastingverhoging terug te hou tot die 4de wat ‘n Maandag is. Alle nuwe “beginne” is mos altyd op ‘n Maandag, vra maar vir my wat net op ‘n Maandag kan begin met ‘n dieet of oefening. Dit beteken nou dat ek die eerste mooi sonskyndag moet opoffer om seker te gaan maak dat die Klakous Kiwi’s nie nog iets het om more-oggend oor te kla nie. Hulle behoort darem met hul eerste salaris in Oktober weer iets te hê om oor te glimlag, want met verkoopsbelasting wat opgegaan het, het persoonlike belasting vir almal afgekom.
 
Pieter is een van die gelukkiges wat vandag hierdie lieflike dag gaan aangryp. Hy en Philip, sy vriend van donkiejare, gaan vandag weer met hul “quad bikes” Muriwai se sandduine aandurf. Hulle twee het mos hierdie jaar al vroeg Kersfees gehou en spandeer baie Saterdae òf op die duine òf in die bos met hul nuwe speelgoed. Ek het dit nog net een keer agterop die fiets gewaag en dit was op die strand. Kyk as ek val, wil ek saggies val. Nic en Kerry het ‘n fees saam met Pieter op die strand met die vierwielfiets gehad Hulle het soos professionele ryers gelyk en het selfs ‘n paar “burn outs” op die sand gedoen. Gelukkig het ek dit net op video gesien, want ek wil mos nog steeds die kinders in matrasse toedraai dat hul nie kan seerkry nie.
 
Dit is egter nie so maklik as jou oudste so ‘n adrenalienvraat soos myne is nie. Oor 2 maande is Nic 25 jaar oud, maar hy is nog steeds soos ‘n kind as dit by speelgoed kom – seker maar ‘n man-ding. As die weer mooi is en die branders speel saam, kry jy Nic in die golwe met sy branderplank en as die berge vol sneeu is, sal hy doer iewers naby die hoogste hange met sy “snowboard” wees. En vir tussenin-weer het hy nou ook ‘n oplossing gekry…’n skaatsplank. Die ene gaan nie so lekker saam met ‘n volwasse man nie, maar hy geniet dit. Kliek ‘n bietjie op hierdie link om te sien hoekom ek my asem so ophou: http://www.facebook.com/#!/video/video.php?v=481708806001&ref=mf
Nic is die ene met die swart jean aan.
 
Nic en Kerry is nog steeds bymekaar en het nou al die sewe sakke sout opgeëet, maar ons wag nog steeds geduldig vir die klokke om te lui. Hulle twee was van plan om aan die einde van die jaar hulle groot OE (overseas experience) te gaan doen, maar Kerry het sopas ‘n jaar kontrak by ‘n nuwe werk geteken waar sy sakke vol geld verdien en ook baie waardevolle ervaring opdoen vir werk later oorsee. Nic het self die laaste twee jaar ongelooflik gevorder in sy werk en hy probeer ook nou om soveel as moontlik kennis in te palm wat hy later weer kan gebruik. Hulle is albei in ‘n gelukkige posisie dat hulle vir Internasionale maatskappye werk en kan dalk oor ‘n jaar oorplasings na takke in Europa of die Ooste kry. Alles is goed solank hulle net terugkom voor die kleinkinders die lewenslig aanskou.
 
Die familie het intusssen uitgebrei. Sondagaande is al 8 stoele om die eetkamertafel byna beset. Dit lyk my asof Marco ook sy Groot Liefde ontmoet het….dit is nou as ek dit moet meet aan die hoeveelheid tyd wat hy by Rebekka se huis spandeer. Hulle tweetjies was saam op skool, maar het mekaar toe nie geken nie. Hulle is egter baie vinnig besig om verlore tyd in te haal. Rebekka is nog baie stil as sy hier kom en het ook al saam met die manne gaan kampeer toe ek in SA was. Sy studeer argitektuur en is baie ernstig oor haar studies…nog ‘n bonuspunt vir haar, want dan hou sy Marco ten minste uit die kwaad. Hulle twee is albei een-en-twintig hierdie jaar en vertrek die 30ste Desember op ‘n 10-dag bootrit na die “Pasific Islands”. Dit gaan ‘n Nuwejaars wees wat hulle seker vir altyd sal onthou.
 
Reghardt bly maar my alleenloper-seun, maar ek is eintlik vreeslik bly daaroor, want hy trek nooit ‘n skewegesig as jy ‘n ou koffietjie soek om te drink nie. Hy het ook geen probleem om kos te maak of die kombuis skoon te maak nie. Boonop hou hy van rondskuur, veral noudat hy ‘n nuwe motor gekoop het. Hy en Nic het nou albei stasiewaens – in NZ is dit ‘n jongman se motor, want jy kan jou hele hangkas en aardse besittings saam met jou rondry. Reghardt is dan sommer ook ons persoonlike chauffeur. Hy het verlede week $700 (R4000) in die Lotto gewen en nou is daar ‘n vreeslike gedoef-doef in die motor. Reghardt en Marco kry albei volgende jaar graad en dan sal die nes seker heeltemal leeg wees.
 
Noudat die seuns groot is en nie meer op ‘n mens se skoot klim en drukkies uitdeel nie, moet Engela maar haar knapie met my deel. Hy is die mooiste, dierbaarste en slimste seuntjie wat daar is. Ek het altyd gewonder of kleintjies dit baie verwarrend vind as hulle by die skool net Engels hoor en by die huis is alles weer in Afrikaans, maar Daniël het die onduidelikheid ook opgelos. Hy is maar 18 maande oud en doen presies wat jy vir hom sê, òf dit nou in Afrikaans òf in Engels is, hy verstaan vir jou. Pieter is Pietie en ek is Mei, maar die oulikste is dat hy homself Dan-Dan noem….NZ se tweede Dan Carter. Ons moet nou omtrent versigtig wees, want hy hoef net een keer ‘n woord te hoor en dan word dit deel van sy woordeskat.
 
Ek gaan nou foto’tjies van Pieter se nuwe speelding, die seuns en die vrouens in hul lewens en my blou-oogseuntjie byvoeg. Laat weet seblief as die foto’s te lank neem om deur te kom, dan doen ek dit nie weer so nie.
 
Nou gaan ek eers ‘n slapie vang voor ek die volgende hoofstuk kom skryf. Die GST het my nou gevang….
 
Ek is net nou weer terug.
 
Liefde
 
Anna-Maré