Vrydag - 2 September 2005
13H00
Goeiemore
Net so vaal en nat soos dit hier in Kiwiland kan wees as dit reën, net so onbeskryflik mooi is ‘n lentedag hier op die eiland. Vandag behoort al wat leef en beef buite te wees. Ek beplan om self nou-nou op Orewa se laaaaang strand te gaan stap.
Volgende Vrydag kan julle maar almal in ons vreugde deel. Nic land Donderdag na ‘n 4-maande besoek aan Amerika. Kerry het ons almal mooi in duidelike terme laat verstaan sy gaan alleen lughawe toe. Gelukkig is ons enige skoondogter se droom en val gehoorsaam by haar planne in. Ons was mos self nie te lank gelede ook nog jonk nie. Pieter is Donderdag by die huis en ek Vrydag - so ons het genoeg tyd om in te haal.
Nic het verlede Sondag uit Los Angeles gebel en vir byna 2 ure met ons gesels. Die kamp het so 3 weke gelede tot ‘n einde gekom en het hy nog vir ‘n week daar in Indianopolis gekuier om al die goeie vriende wat hy by die kamp gemaak het, te groet. Ek hoop nie dit sluit ‘n gebroke hart ook in nie. Ek moes ‘n hele sak vol NZ-aandenkings pos wat hy daar kon agterlaat sodat hy nie te gou vergete raak nie. Daarna het hy en twee Pommies verder getoer. Hulle is eers San Francisco toe. Hy is in ekstase oor die plek, maar sê darem in dieselfde asem dit is nie Nieu-Seeland nie - ‘n kind so na my hart. Hulle drie bly nou in ‘n Backpackers in een van LA se areas waar die enigste wit gesigte die van die mense in die Backpackers is. Dit is egter goed ingerig, daar is ‘n swembad en ‘n goedkoop restaurant en hulle sorg maar net dat hulle saans voor donker terug is. Hy het ‘n regte adrenalien-vraat geraak en hulle boer op al wat “ roller coaster “ is - hoe hoër hoe beter. Sy volgende vakansie is glo Australië toe om te gaan “ roller coaster “ ry.
Ek weet nie wie van Pieter of Kerry die meeste opgewonde is oor Nic se terugkoms nie. Sodra Nic terug is, begin sy en Pieter se duikkursus en dan is dit of Great Barrier Reef toe of die Cook Eilande. Dit is baie belangrik vir Pieter om die kinders so lank as moontlik aan sy broekspante vas te hou, daarom die gemeenskaplike belangstellings. Marco het so ‘n jaar gelede skielik ywerig die Gym begin besoek en nou het dit oorgespoel na nog een van Pieter se groot liefdes - hardloop. Soggens 6-uur vat Marco en een van sy vriende die pad en is hulle hard aan die oefen vir hulle eerste 10km-wedloop. Pieter gaan saam, maar hy gaan die halfmaraton doen. Ek sit en tel die jare af dat die kinders nou die nes moet verlaat dat ek my vlerke kan sprei, maar Pieter beplan om saam met hulle oud te word in een huis.
Laat ek nou maar eerlik wees... ek het glad nie verlede Saterdagaand rugby gekyk nie, altans nie die hele wedstryd nie. Ek het hier bo by die rekenaar kom sit en besluit ek sal na die heruitsending kyk ( net as my span wen ), want my hart en senuwees kan die spanning nie hanteer nie. Ek is 'n verskriklike swak verloorder.
Gewoonlik bevind ek my net in All Black-geselskap as ek rugby kyk, maar met Basie hier by ons, is daar nou 'n vurige Sprinbok-ondersteuner in die huis. So dit maak 'n verloor nog soveel erger. Pieter het gewerk en Basie en Kerry het mekaar toe maar die stryd aangesê en het ek eintlik presies geweet wat daar onder aangaan - ek hoef net te geluister het wie se beurt dit is om te gil.
Nou moet ek nog meer bieg. My SA-Aussie-vriend daar in Brisbane het eendag vertel hoe hy, toe nog ‘n laerskool kannetjie, langs die veld gesit en bid het dat die Bokke moet wen en toe is dit ook so. Saterdagaand besluit ek toe dit is al wat nou oorbly en sê ek toe maar vir Liewe Jesus ek weet nou nie eintlik of die All Blacks ooit bid nie, maar vanaand bid ek nou sommer namens al 15 van hulle. En toe is ek gereed om ook my sitplek te gaan inneem. Die res is geskiedenis. Ek het dit nie self gesien nie, maar ek hoor Kevin Mealamu het self toe hy sy drie gedruk het ‘n dankie-sê gebedjie gedoen. Ek weet julle skree almal more-aand vir die Aussies en ek kan daarmee saamleef. Die Aussies veg mos tot die einde en kan dalk more-aand ‘n hele paar Boereharte gelukkig maak.
Wat die nuwe Haka betref… ek dink dit is “awesome“, maak nie saak wat die res van die wêreld daarvan sê nie. Vir diegene wat ook dink ons is ‘n bietjie aan die wrede kant en sny deesdae mense se kele af, stuur ek hierdie stukkie uit die NZ Herald en ook ‘n vertaling van die nuwe Haka:
A throat-cutting gesture at the end of a fierce new All Black haka symbolises the cutting edge of sport and not the slaughter of opponents, says the haka's composer. Explaining the gesture, composer and haka expert Derek Lardelli said: "Playing rugby at this level, with this intensity, is the cutting edge of sport.
"The players are on the knife edge. They are gladiators in the arena. If they win they are heroes, if they lose they are taken apart."
Mr Lardelli urged understanding of the throat-cutting gesture - performed with particular feeling by halfback Piri Weepu.
He said it was symbolic of the intensity of first-class rugby, and the consequences of defeat. They talked of the black jersey and the silver fern, their relationship with the land. I thought that was all marvellous."
WHAT THE HAKA SAYS
Kapa o pango kia whakawhenua au i ahau!
Let me become one with the land
Hi aue, hi!
Ko Aotearoa e ngunguru nei!
This is our land that rumbles
Au, au, aue ha!
And it's my time! It's my moment!
Ko Kapa o Pango e ngunguru nei!
This defines us as the All Blacks
Au, au, aue ha!
It's my time! It's my moment!
I ahaha!
Ka tu te ihiihi
Our dominance
Ka tu te wanawana
Our supremacy will triumph
Ki runga ki te rangi e tu iho nei,
tu iho nei, hi!
And will be placed on high
Ponga ra!
Silver fern!
Kapa o Pango, aue hi!
All Blacks!
Ponga ra!
Silver fern!
Kapa o Pango, aue hi, ha!
All Blacks!
Die seuns het gister hulle vakke vir volgende jaar geregistreer en het ek weer iets nuuts geleer. Jy het ‘n sekere aantal krediete nodig vir universiteitstoelating. Reghardt wil seker maak hy het maksimum punte vir toelating en het toe ingeskryf vir “ extension subjects “. Wiskunde en Fisika is sy gunsteling vakke en hy het toe op hulle besluit as sy “ extension subjects “. Volgende jaar doen hy dus vir die een helfte van die jaar ekstra Wiskunde en die ander ses maande ekstra Fisika. Dit klink vir my maar deurmekaar, maar dit is glo hoe dit werk.
Reghardt het toe uiteindelik begin met sy bestuurslesse by ‘n bestuurskool. Ons het nie een kans gesien om hom te leer nie. Sy instrukteur is so ‘n stokou omie wat glo al voorheen ‘n hartaanval gehad het. Die eerste les het glo maar beroerd gegaan, want hy het blykbaar om die eerste draai byna ‘n paar bome saam met hom geneem. Die omie se hart het dit darem oorleef en al wat hy glo sê as Reghardt so droogmaak, is “You are evil.“ Dit kos Reghardt $ 47 elke keer as hy agter daardie stuurwiel inklim. So ons hoop nou maar dit dien as motivering om so gou as moontlik sy lisensie te kry.
Die natuur is darem onvoorspelbaar. Nie net is ons nartjies nog groen nie, maar hierdie jaar is ons nartjie-oes maar baie skraps. Verlede jaar het die boom gekreun onder al die nartjies en het ons die hele buurt en hulle familie en vriende voorsien van heerlike soet en pitlose nartjies en nou het ons skaars genoeg vir die huis. Die omie wat die groentetuin versorg, sit gereeld so ‘n vars koolkoppie of wat ook al uit die tuin kom voor die deur neer.
My besoek aan Palmerston North was omtrent ‘n ervaring. Die ouens by die werk het my opgekommandeer om met my motor tot by die lughawe te ry, want ons was nie verniet op pad na ‘n voedsel- en WYNfees nie. Ons het met so ‘n ou klein vliegtuigie, net 40 sitplekke, gevlieg. Jy sit maar opmekaar en kry net so ‘n plastiek glasie met water om te drink. Met die terugkomslag was die ouens goed geolie en het hulle eie “ verversings “ op die vliegtuig geneem..Die vorige week het ons mos op Mt Ruapehu gaan ski en dit was ‘n groot verrassing toe die berg skielik hier uit die lug uit voor my opdoem. Ek kon toe ‘n mooi lugfoto neem van die plek waar ons die vorige week ons lewens op die ys gaan waag het. Die fees self was ‘n groot geëet en drink en het ek baie van die kosbedryf kon leer. Die ouens het so een keer ‘n rondte gedoen en toe by die biertent gaan parkeer vanwaar ek 45 minute voor ons vlug vertrek het, gesukkel het om hulle in ‘n taxi te kry. Toe wou hulle net kuier. Ek moes hulle natuurlik almal by hulle huise gaan aflaai - seker die dat hulle my saam fees toe gesleep het.
Ons is almal baie opgewonde, want Pieter het ‘n nuwe posisie in sy maatskappy gekry. Dit beteken groter uitdaging vir hom en geen skofte meer nie. Al sy harde studies werp nou vrugte af en sy ervaring van webbladontwerp het hom ook ‘n goeie hupstootjie gegee. Hierdie Sondag is Vadersdag in NZ, maar omdat ons almal werk en Nic ook nog nie by die huis is nie, sal ons maar Vadersdag en sy nuwe pos later gaan vier.
Lentegroete uit NZ
Anna-Maré
